Η ιστορία μιας ελληνίδας φίλης του εξωτερικού που μας συγκίνησε..

 *Από την 'Δήμητρα' ,όπως μας τα αφηγήθηκε.

Η απόφαση να φύγω άπο την Ελλάδα δεν ήτανε εύκολη για μένα, είχα φίλους εδώ, οικογένεια, αναμνήσεις ένα σωρό απο αυτόν τον τόπο .. 'Οχι δεν ήταν εύκολη απόφαση .. Οι προσπάθειές μου για μία εργασία .. πολλές! Πλέον δεν ζητούσα κάτι στο αντικείμενό μου (που τέτοια τύχη!) ακόμα και θέση καθαρίστριας είχα σκοπό να δεχτώ. " Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή" σκέφτηκα με αίσθημα απόγνωσης. Οι αγγελίες της Θεσσαλονίκης πολύ λιγοστές, έστελνα όμως βιογραφικά σε ότι πίστευα οτι μπορώ να καταφέρω. Είχα μερικά τηλεφωνήματα απο εργοδότες. Σε κάθε συνέντευξη που με καλούσαν πήγαινα με μεγάλη χαρά και αισιοδοξία που πάντα κατέληγε σε απότομη προσγείωση και απογοήτευση. " Μπαμπά, σκέφτομαι να φύγω. Να πάω στην Αγγλία. Εξάλλου είναι και η Ειρήνη εκεί .. θα με βοηθήσει." Ο πατέρας μου έσκυψε το κεφάλι. Έχει ζήσει στο εξωτερικό και πάντα το λεγε η καρδιά του να γυρίσει πίσω και τα κατάφερε μετά απο πολλές θυσίες και πολύ δουλειά, έχοντας μαζί του και εμάς, την οικογένειά του. Η αδερφή μου απο την άλλη, η Ειρήνη , αποφάσισε να μείνει εκεί, όταν εμείς γιορτάζαμε με σαμπάνιες θυμάμαι την ώρα που μας ανακοινώθηκε οτι καταφέραμε να αγοράσουμε το μαγαζάκι που τόσο θέλαμε, αλλα η Ειρήνη ανένδοτη, ήταν πλέον ενήλικη και είχε ήδη αποφασίσει για το δικό της μέλλον. Έχοντας λοιπόν τόσες κακές αναμνήσεις απο τη ζωή του στο εξωτερικό, μπορούσα να δω την λύπη στα μάτια του την ώρα που του ανακοίνωνα την απόφασή μου να φύγω. Δέν μπόρεσε να δεχτεί εύκολα οτι και η μικρή του κόρη θα είναι μακριά του. Έκανα λοιπόν αυτο το πολυπόθητο για μένα βήμα που θα μου άνοιγε πόρτες για εργασία και μία καλύτερη ζωή για μένα και τον σύντροφο μου που με ακολούθησε στο ταξίδι αυτο.
 Με τα λιγοστά χρήματα που μας πρόσφεραν οι γονείς και των δυό μας στο ξεκίνημα της καινούριας μας ζωής μπορέσαμε και νοικιάσαμε ένα σπίτι.Πολύ μικρό με πολλά προβλήματα και ακριβή (και ουσιαστικά καθόλου) θέρμανση. ΄΄Μας πιάσανε κορόιδο Γιάννη μου'' ,είπα προσπαθώντας να ζεσταθώ με την κουβέρτα που μου χάρισε η γιαγιά μου πριν φύγω. ''Κάνει κρύο εκεί που θα πας'' ,μου είχε πει καθώς μου έδινε την φρεσκοπλυμένη κουβέρτα της αγκαλιάζοντας με σφιχτά.Μπορούσα να δω τα μάτια της βουρκωμένα από το παράθυρο του συνοδηγού καθώς με χαιρετούσε.
"Δεν πειράζει Δήμητρα, μου απάντησε ο Γιάννης, ας βρούμε μία δουλειά και πάμε καρφί σε άλλο σπίτι και όποιος ξανατολμήσει να με κοροιδέψει την έχει βαμμένη!", αποφασισμένος να είναι πιό προσεκτικός την επόμενη φορά. Και όπως είπε,έγινε! Βρήκαμε δουλειές και ένα μικρό μεν αλλά πανέμορφο σπιτάκι και παρεμπιπτόντως με κανονική θέρμανση σε λογική τιμή.Αυτό μας έκαιγε πιό πολύ!
 Η ζωή μας εδώ, στην αρχή ήταν μονότονη, η γνωστή ρουτίνα δουλειά - σπίτι σπίτι- δουλειά. Ναι μεν είχαμε τα απαραίτητα στο σπίτι, ίσως και λίγα παραπάνω, αλλά η έλλειψη των δικών μου ανθρώπων και της πατρίδας μεγάλωνε μέρα με τη μέρα.Έβλεπα πολλούς ανθρώπους να με περιτριγυρίζουν προσπαθώντας να αναπτύξουν μια φιλία μαζί μου αλλά είμασταν τόσο διαφορετικοί που δεν άφηνα περιθώρια για κάτι παραπάνω.Στο μυαλό μου η φιλία ήταν κάτι διαφορετικό.Κάτι που πίστευα οτι δεν θα βρω σε αυτήν την πόλη,σε αυτούς τους ανθρώπους.Με έθλιβε το γεγονός οτι είχα την ωραιότερη χώρα του κόσμου δικιά μου και δεν μπορούσα να την γευτώ,είτε είμαι στο εξωτερικό είτε είμαι εκει.Το ίδιο κάνει.Η κρίση δεν σε άφηνε να ευχαριστηθείς τίποτα.
Είχα καταθλιπτική διάθεση, άγχος, νευρικότητα.Είχα τα πάντα και μου έλειπαν τα πάντα!Ο Γιάννης προσπαθούσε πάντα να με κάνει να γελάω και ήταν πολύ υπομονετικός μαζί μου.Ο καιρός περνούσε και εγώ μόνο καλύτερα δεν αισθανόμουν, ώσπου ήρθε το χειρότερο..Μία κρίση πανικού και μετά μια άλλη και μετά και άλλη και άλλη..Πέρασα αρκετές κακές στιγμές αλλά έμαθα και πολλά απ΄αυτές.Η περίοδος εκείνη ήταν η χειρότερη της ζωής μου αλλά μου δίδαξε και πολλά τα οποία αγνοούσα πιο πριν.Άφησα τον εαυτό μου να αναπολήσει τις ωραίες στιγμές του παρελθόντος και τα άτομα που άφησα πίσω με αποτέλεσμα να χάνω το παρόν μου.
Έτσι σκεπτόμενη πλέον διαφορετικά αποφάσισα να αλλάξω τρόπο ζωής αφήνοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους να μπαίνουν στη ζωή μου.Ανακαλύπτοντας όλο και πιό πολλά πράγματα που μπορώ να κάνω στην ζωή που ζω.Με λίγα λόγια άρχισα πάλι να ζω.Έχοντας στο νού μου πάντα τους δικούς μου ανθρώπους και επικοινωνώντας όσο πιο συχνά μπορώ αλλά χωρίς να με καταθλίβει πλέον τόσο πολύ το γεγονός οτι είμαι μακρυά,φροντίζοντας να πηγαίνω 2 φορές τον χρόνο να τους επισκέπτομαι..Δεν ξέρω πόσα χρόνια θα με φιλοξενήσει πλέον η Αγγλία αλλά έχω βάλει σκοπό της ζωής μου να γυρίσω πίσω.Εξάλλου να θυμάστε οτι ''our present situation is not your final destination, the best is yet to come."